จดหมายจากวันพรุ่งนี้

บทนำ: วันที่ไม่มีเขาอยู่

ฤดูหนาวในเชียงใหม่หนาวเย็นผิดปกติในปีนี้ หรืออาจเป็นเพราะหัวใจของ แววตา หนาวเหน็บเกินกว่าจะรับรู้ฤดูใดๆ ได้แล้ว…

เธอนั่งอยู่หน้าร้านกาแฟที่เขาเคยพาไปครั้งแรก ดื่มโกโก้ร้อนที่ไม่หวานเลยสักนิด ทั้งที่สั่ง “หวานปกติ” เหมือนเดิมทุกครั้ง

เพราะไม่มีอีกแล้ว—คนที่จะเอื้อมมือมาชิมและแซวว่า “ทำไมกินหวานเหมือนเด็กขนาดนี้นะ แววตา…”

ไม่มีเขาอีกแล้ว…

บทที่ 1: เริ่มต้นที่คำทัก

ย้อนกลับไปเมื่อสามปีก่อน แววตาเป็นเพียงนักศึกษาฝึกงานที่ยังไม่กล้าแม้แต่จะสบตารุ่นพี่ในทีม แต่เขา—ภณ—ชายหนุ่มที่ดูเงียบขรึมและไม่ค่อยพูด กลับเป็นคนแรกที่ทักเธอ

“มาสายไม่เป็นไร แต่อย่าลืมยิ้มทุกวันนะ”

จากคำทักเล็กๆ ที่แสนอบอุ่น ความผูกพันค่อยๆ เติบโต เธอเริ่มเห็นเขาทุกเช้า เขายิ้มให้ในแบบที่ไม่มีใครเคยยิ้มให้เธอมาก่อน

และเธอเริ่มเชื่อว่า เขาอาจเป็นคำตอบของหัวใจ

บทที่ 2: ฤดูที่เราตกหลุมรัก

วันหนึ่งภณชวนเธอไปเดินงานไฟกลางเดือนธันวา

“มันสวยมากเลยนะเวลาเปิดไฟตอนเย็น”

แต่เธอกลับหลุดพูดว่า “ฉันกลัวคนเยอะ”

แทนที่เขาจะยืนยันจะพาไป เขากลับตอบว่า:

“งั้นเราไปตอนบ่ายกันไหม ตอนยังไม่เปิดไฟก็ยังดี… ขอแค่ได้เดินข้างเธอ”

เขาไม่ใช่คนที่พูดหวานหรือเจ้าชู้ เขาแค่ใส่ใจในสิ่งเล็กๆ

และเพราะแบบนั้น แววตาก็รู้ว่า หัวใจเธอไม่เคยรักใครเท่านี้มาก่อน

บทที่ 3: ความฝันของเขา และรอยยิ้มของเธอ

ภณมีความฝัน เขาอยากเปิดร้านหนังสือเล็กๆ ที่ขายกาแฟอุ่นๆ ด้วย

“เพราะฉันเชื่อว่าในทุกหน้าหนังสือ… คนจะเจอความหวัง”

เธอหัวเราะและพูดติดตลกว่า “งั้นฉันจะไปชงโกโก้ให้ฟรีทุกวัน”

เขายิ้ม และพูดเบาๆ ว่า

“งั้นเธอจะเป็นความหวังของร้านนั้นใช่ไหม?”

บทที่ 4: เวลาไม่รอใคร

หนึ่งปีผ่านไป ความสัมพันธ์ของพวกเขาแน่นแฟ้นยิ่งกว่าคำว่า “คนรัก” พวกเขาคือเพื่อน คู่ชีวิต และเส้นทางเดียวกัน

จนกระทั่งวันหนึ่ง ภณเริ่มปวดหัวบ่อย เหนื่อยง่าย และมีอาการที่ดูแปลกไป

เขาไปหาหมอ—แล้วก็ไม่ยอมพูดอะไร

กระทั่งเธอค้นเจอกระดาษแผ่นหนึ่งในกระเป๋าเสื้อเขา

มันคือผลตรวจ ที่ระบุว่า เขาเป็นมะเร็งในระยะสุดท้าย

บทที่ 5: วันสุดท้ายที่เขายังยิ้มได้

เขาขอร้องว่าไม่อยากให้เธอเศร้า ขอแค่ใช้ทุกวันให้มีความสุข

เขาพาเธอไปเดินที่ร้านหนังสือที่เขาชอบ พาเธอไปร้านกาแฟที่เขาตั้งใจจะเลียนแบบ และซื้อหนังสือหนึ่งเล่มให้เธอทุกสัปดาห์

จนถึงวันหนึ่ง เขาบอกว่า

“ถ้าฉันไม่อยู่แล้ว… เธอจะยังอ่านหนังสือที่ฉันให้หรือเปล่า?”

“จะอ่านทุกหน้าซ้ำจนจำได้เลยด้วยซ้ำ” เธอยิ้มทั้งน้ำตา

เขายิ้มบางๆ… แล้วก็บอกว่า “งั้น… ฉันไปได้นะ”

บทที่ 6: หลังจากเขาหายไป

งานศพของภณไม่มีเพลง ไม่มีความหรูหรา มีเพียงหนังสือที่เขาชอบวางรายล้อมโลงศพ และรูปของเขาที่ใส่แว่นตา ยิ้มเบาๆ

แววตาเก็บทุกเล่มที่เขาเคยให้กลับมา เธออ่านมันทุกวัน และตั้งร้านกาแฟเล็กๆ ที่มีหนังสือของเขาอยู่ทุกมุม

ร้านเล็ก ๆ นั้นไม่มีชื่อ

แต่บนกระดานดำ มีประโยคหนึ่งที่เขาเคยเขียนติดไว้:

“ถ้าในโลกนี้มีอะไรที่รักษาหัวใจได้ ก็คงเป็นคำพูดดี ๆ ในวันที่ไม่มีใครอยู่”

บทส่งท้าย: จดหมายจากวันพรุ่งนี้

วันหนึ่งในเดือนที่ฝนตก แววตาเปิดลิ้นชักที่บ้าน และพบซองจดหมายสีขาวเขียนว่า:

“ถึงแววตาในวันพรุ่งนี้”

ภายในนั้นคือจดหมายจากภณ เขาเขียนไว้ล่วงหน้า:

“ขอโทษที่ต้องจากไปก่อนเวลา แต่ฉันอยากให้เธอรู้ว่าเธอคือฤดูที่ดีที่สุดในชีวิตของฉัน

อย่าหยุดอ่านหนังสือ อย่าหยุดดื่มโกโก้ และอย่าหยุดเชื่อในความรัก

เพราะตราบใดที่เธอยังเชื่ออยู่ ฉันก็ยังอยู่ในเธอเสมอ

• รักเสมอ, ภณ”

แววตาวางจดหมายนั้นไว้บนชั้นหนังสือมุมหนึ่งของร้าน ใต้กรอบรูปที่เขายิ้ม

เธอยังคงชงโกโก้หวานเหมือนเดิม—เพราะเขาบอกว่าแบบนั้นเหมาะกับเธอที่สุด

📖 อยากเก็บเรื่องราวแบบนี้ไว้เป็นเล่มเพื่อใครบางคน หรือเพื่อใจของคุณเองไหม?

สร้างหนังสือนิยายของคุณได้ที่นี่เลย 👉 https://www.theprintshopping.com/storybook