กล่องพัสดุที่มาถึงหน้าบ้าน… กับน้ำตาของนักเขียนมือใหม่

เสียงจักจั่นร้องระงมอยู่ข้างรั้วไม้เก่า หน้าบ้านชั้นเดียวที่ตั้งอยู่ท้ายซอยเงียบสงบในจังหวัดเล็กๆ แห่งหนึ่งในภาคเหนือของประเทศไทย ท้องฟ้าในเช้าวันนั้นเป็นสีเทาหม่นคล้ายรู้ดีว่าวันนี้กำลังจะเปลี่ยนชีวิตใครบางคน

ฝนตกพรำๆ ตั้งแต่ช่วงเช้ามืด ทิ้งละอองน้ำเล็กๆ ไว้บนกระจกหน้าต่างบานเก่า แก้วกำลังล้างจานอยู่ในครัว มือทั้งสองข้างเปียกน้ำจากฟองสบู่ ขณะที่ใจเธอลอยไปไกลเกินจะควบคุม

วันนี้มันจะมาส่งหรือยังนะ…

กล่องพัสดุนั้น—กล่องที่เธอเฝ้ารอมานานนับเดือน—คือสิ่งเดียวที่อยู่ในหัวของเธอมาตลอดทั้งคืนที่ผ่านมา เธอฝันถึงมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า…ฝันถึงกล่องสีน้ำตาลที่ภายในบรรจุ “หนังสือ” เล่มแรกในชีวิตเธอ หนังสือที่เธอเป็นคน “เขียน” มันขึ้นมาด้วยมือของตัวเองทุกตัวอักษร และส่งต้นฉบับไป “พิมพ์” อย่างกล้าๆ กลัวๆ

ในความฝันนั้น เธอเปิดกล่องแล้วร้องไห้ออกมาทันที — และในเช้านี้ เธอกำลังจะได้รู้ว่า ความฝันนั้นจะเป็นจริงหรือไม่

จากตัวอักษรในไดอารี่… สู่ปกหนังสือที่มีชื่อเธอ

ย้อนกลับไปเมื่อสองปีก่อน แก้วยังเป็นเพียงพนักงานบัญชีธรรมดาๆ คนหนึ่งในบริษัทเล็กๆ ในนครเชียงใหม่ ชีวิตเธอไม่ได้มีอะไรหวือหวา งานประจำที่ต้องนั่งหน้าคอมตั้งแต่เก้าโมงเช้าถึงห้าโมงเย็นทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกล็อกไว้ในกรอบสี่เหลี่ยมที่ไม่มีหน้าต่าง

แต่ทุกคืนที่เธอกลับบ้าน สิ่งที่รอคอยเธออยู่ไม่ใช่โทรทัศน์หรือโทรศัพท์มือถือ — มันคือสมุดบันทึกปกหนังเก่าที่เธอใช้จดทุกความรู้สึก ทุกประโยคที่ผุดขึ้นมาในหัวในแต่ละวัน เธอเขียนมันเหมือนกำลังพูดกับเพื่อนที่รู้ใจ

“วันนี้เหนื่อยมากเลย อยากจะหายตัวไปในโลกที่มีแค่ป่า หนังสือ และแมวสักตัว”

“ตอนเด็กเคยฝันว่าอยากเป็นนักเขียน… ไม่รู้ว่าฝันนั้นยังอยู่กับเราหรือเปล่า”

ข้อความเหล่านั้นเริ่มกลายเป็นเรื่องสั้น บางวันก็กลายเป็นบทสนทนา บางคืนก็กลายเป็นบทบรรยายเศร้าๆ ที่ไม่มีชื่อเรื่อง แต่มีน้ำตาอยู่เต็มหน้ากระดาษ

จนวันหนึ่ง เธอรวบรวมความกล้า เปิดไฟล์ Word ใหม่ แล้วเริ่มพิมพ์ประโยคแรกของสิ่งที่เธออยากให้กลายเป็น “หนังสือ” ในสักวันหนึ่ง

“นี่คือบันทึกของความกลัว… และความกล้าที่ค่อยๆ เติบโตในหัวใจของผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง”

สองปีของการเขียน… และหนึ่งคลิกเพื่อส่งไป “พิมพ์ หนังสือ”

หนังสือเล่มนั้นใช้เวลากว่าสองปีในการเขียนให้จบ ไม่ใช่เพราะมันยาว แต่เพราะทุกประโยคคือชิ้นส่วนหัวใจที่เธอวางลงอย่างระมัดระวัง

แก้วไม่มีสำนักพิมพ์ ไม่มีเอเจนต์ ไม่มีทีมตรวจคำผิดหรือบรรณาธิการ มีแค่ตัวเองกับความฝันเล็กๆ ที่ฝังแน่นมาตั้งแต่วัยเด็ก

เธอค้นหาวิธีการ “พิมพ์ หนังสือ” ด้วยตัวเอง จากศูนย์เรียนรู้ จากยูทูบ จากโพสต์รีวิวของคนแปลกหน้าทั่วประเทศ

จนกระทั่งเธอเจอเว็บไซต์ที่ชื่อว่า theprintshopping.com ที่เปิดโอกาสให้เธอสามารถสั่ง “พิมพ์ หนังสือ” ได้ด้วยตัวเองในปริมาณไม่มาก ไม่ต้องพึ่งใคร ไม่ต้องรอให้ใครอนุมัติว่า “เขียนดีพอหรือยัง”

วันนั้น เธอกด “อัปโหลดไฟล์” ส่งต้นฉบับพร้อมออกแบบปกด้วยตัวเอง หัวใจเต้นแรงจนได้ยินเสียงมันชัดเจนกว่าเสียงลมหายใจ

มันคือการคลิกที่เปลี่ยนเธอจากคนเขียนบันทึกธรรมดาๆ… สู่ “นักเขียนตัวจริง”

กล่องพัสดุที่เปียกฝน… กับมือสั่นๆ ที่เปิดฝากล่อง

เสียงแตรรถจักรยานยนต์ดังขึ้นหน้าบ้าน ดึงแก้วออกจากความคิด หัวใจเธอเต้นแรงจนรู้สึกเหมือนมันจะทะลุออกมานอกอก

เธอเช็ดมืออย่างลวกๆ แล้ววิ่งออกไปหน้าประตูรั้ว

“ของจากขนส่งครับ กล่องนิดหน่อย แต่ดูหนักอยู่”

ชายหนุ่มในเสื้อกันฝนส่งกล่องสีน้ำตาลเปียกฝนเล็กน้อยให้เธอพร้อมรอยยิ้มบางๆ

มือแก้วสั่นนิดๆ ขณะเซ็นรับ เธอกล่องไว้แนบอกแล้วเดินเข้าบ้านอย่างช้าๆ ราวกับกลัวว่าอะไรในนั้นจะพังลงหากเธอเคลื่อนไหวแรงเกินไป

ในกล่องนั้น… มีหนังสือจำนวน 20 เล่ม

เล่มหนังสือที่เธอเป็น “คนเขียน” และ “คนพิมพ์” ด้วยตัวเองครั้งแรกในชีวิต

น้ำตาที่ไม่เกี่ยวกับความเศร้า

เสียงกล่องถูกเปิดด้วยคัตเตอร์เล็กๆ ทีละด้านอย่างระมัดระวัง เมื่อฝาเปิดออก กลิ่นกระดาษใหม่ก็พวยพุ่งขึ้นมากระแทกหน้าเธอ

หนังสือปกสีขาวสะอาด มีภาพดอกไม้ป่าสีน้ำเงินบนปก และชื่อเธอเขียนด้วยตัวพิมพ์เล็กๆ แต่ชัดเจน

“โดย… แก้ว”

เธอยกหนังสือขึ้นมากอดแนบอก น้ำตาไหลออกมาเงียบๆ โดยไม่มีเสียงสะอื้น

มันไม่ใช่น้ำตาแห่งความเสียใจ ไม่ใช่น้ำตาของความเหนื่อยล้า แต่มันคือ “น้ำตาแห่งความเป็นจริง”

เธอกำลังถือหนังสือในมือ ไม่ใช่ของใคร ไม่ใช่เรื่องแต่ง ไม่ใช่ของสำนักพิมพ์ชื่อดัง แต่มันคือ “หนังสือของเธอเอง”

ในหัวมีเสียงหนึ่งดังขึ้นเบาๆ

“แก้ว… เธอทำได้แล้วนะ”

จากนักเขียนมือใหม่… สู่แรงบันดาลใจของใครอีกหลายคน

เธอวางหนังสือไว้บนโต๊ะอย่างเบามือ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ถ่ายภาพเล่มหนังสือใบนั้นแล้วโพสต์ลงเฟซบุ๊กส่วนตัว

“เล่มแรกในชีวิต… พิมพ์ หนังสือ เองด้วยมือของเรา ขอบคุณตัวเองที่ไม่ยอมแพ้ ขอบคุณทุกคนที่รอฟังเรื่องราวของผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง… เล่มนี้เพื่อพวกคุณค่ะ”

โพสต์นั้นกลายเป็นไวรัลในกลุ่มเพื่อนเก่า ครูมัธยม และแม้แต่เจ้านายเก่าที่ไม่รู้ว่าเธอเคยเขียนอะไรแบบนี้

มีคนหลังไมค์มาขอซื้อ มีเพื่อนที่เคยหายไปนานมาบอกว่าอ่านแล้วน้ำตาซึม

บางคนบอกว่าอยากเริ่มเขียนบ้าง

และบางคนก็ขอคำแนะนำเรื่องการ “พิมพ์ หนังสือ” เล่มแรกของตัวเอง

แก้วตอบกลับทุกข้อความอย่างอบอุ่น ราวกับเธอกำลังแบ่งปันแสงเล็กๆ ในหัวใจให้แก่คนอื่นที่กำลังเดินบนทางเดียวกัน

ฝันที่ไม่ได้จบในหน้าสุดท้าย

หนังสือเล่มแรกของแก้วไม่ได้วางขายในร้านหนังสือชื่อดัง ไม่ได้มีรีวิวจากนักวิจารณ์ ไม่ได้พิมพ์เป็นพันเล่ม

แต่มันเปลี่ยนชีวิตของเธอไปตลอดกาล

จากผู้หญิงที่เคยคิดว่าตัวเองไม่มีอะไรพิเศษ… กลายเป็นคนที่กล้าส่งต่อความรู้สึกให้โลกรับรู้

จากคนที่เคยกลัวว่า “ฝัน” จะเป็นแค่คำสวยๆ บนกระดาษ… กลายเป็นคนที่จับต้องมันได้จริง

และทั้งหมดนั้น… เริ่มต้นจากการกล้าที่จะ “พิมพ์ หนังสือ” ของตัวเองขึ้นมาเล่มหนึ่ง

ถ้าคุณคืออีกคนหนึ่งที่มีต้นฉบับรอวันเป็นรูปเล่ม หนังสือเล่มแรกในฝันอาจอยู่แค่ปลายนิ้ว

เพียงเริ่มต้นจากตรงนี้ → https://www.theprintshopping.com/booklet

ฝันของคุณ… อาจอยู่ในกล่องพัสดุกล่องถัดไป